Spiegel, vuur en storm bij Het Hooge Woord

Wat je ziet in de spiegel, is soms jezelf — en soms de wereld. Bij Het Hooge Woord zagen we elkaar. In storm, in vuur, in taal.

door Floris van Lint

25 oktober 2025 • 5 min read

Soms kijk je naar buiten,
en kom je bij jezelf terecht.
Soms kijk je in een spiegel
en zie je de wereld.

Storm Benjamin loeide door de takken, maar binnen bij IVN was het warm.
Zacht licht, knapperend hout, een oude lampenkap, en 21 dappere woordliefhebbers uit Hoogeveen én ver daarbuiten (Zwolle, Apeldoorn, Leeuwarden, Deventer!) maakten van de avond iets bijzonders.

✨ Merit had onze hoek weer omgetoverd tot die bekende Hooge Woord-huiskamer, met vloerkleed, koffer, lamp en liefde. De kinderen die erbij waren (herfstvakantie!) lagen op een groot kussen. Iemand stookte het vuur op. Koffie werd gezet. En de woorden begonnen.

🎤 Voor de pauze

Bart beet het spits af – met krachtige rap, een gevoelig stuk over mentale gezondheid.
Eva volgde met een gevoelig gedicht en daarna engelstalig werk over bestaan en zelfreflectie.
Jurriën nam ons mee in de spiegels van zijn verleden, met een blik op hoe geschiedenis zich toont in het heden.
Mees, gooide zijn eerlijkheid op tafel – hard, waar, helder.
Patrick had wat technische haperingen, maar zijn inleiding over muziek, tekst en emotie kwam toch binnen.
Micha deelde onder andere een ode aan de kinderen in de zaal – zacht en warm.
Patrick kwam terug, techniek op orde, en bracht een kippenveltekst over thuis.
Floris besloot het eerste deel met een lang, onaffe spiegeltekst – die desondanks goed ontvangen werd.

🫖 Pauze

Koffie. Thee. Stormgeruis buiten. Binnen: gesprekken, gelach, lamplicht, vuur.
Jan pakte zijn gitaar, liep langzaam naar voren, en ving de aandacht van de groep met zijn gitaarspel.

🎙️ Open mic

Jan stond er toch al en trapte af met lied en poëtische mijmering.
Bart vroeg om drie willekeurige woorden (storm, anime, draconisch) en improviseerde een rap. Iedereen zat op het puntje van z’n stoel.
Fleur deelde versgeschreven poëzie én zong. Kwetsbaar, puur, zacht. Jan pingelde mee.
Arnold bracht een autobiografisch gedicht mee – krachtig, kwetsbaar, strijdbaar.
Suahaylee trad op met spoken word over één van de zeven zondes: luiheid – ritmisch, rauw, eerlijk, ervaren.
Mischa spiegelde zijn binnenwereld – met humor, absurdisme en een stofzuigerslang voor het Edelhertengedicht.
Jurriën, dochter op de schouder, bracht een gevoelig werk over reflectie.
Davian stond op. Een spontane tekst over wereldleiders die in de spiegel moeten kijken. Oprecht, rauw, en dapper.
Merit deelde een gedicht dat er nog niet was, en dus omcirkeld werd. Taal als zoektocht naar invulling van wat miste. Wat prachtig.
Jurriën kwam terug, dochter aan de hand, met een laatste gedicht dat de brug sloeg naar ons volgende thema: Ruimte.

🌟 Wat een avond.
Wat een groep.
Wat een woorden.

Mensen bleven hangen. Fleur en Jan speelden nog. Sommigen dronken nog iets. Anderen praatten over spiegels en stormen.
En toen… ging het licht uit,
en liepen we weer de nacht in.