🕯️ IN DE RUIMTE VAN HET IRENEHUIS
Donderdagavond, regen, donkerte — maar binnen in het Irenehuis brandden de kaarsjes. De lampenkappen gloeiden, het vloerkleed lag als altijd klaar, de boekenkasten ademden verhalen, en Merit had zoals steeds alles met liefde en stijl aangekleed. Kleed. Plantjes. Licht. Warmte. Wij.
Zo’n 18 woordliefhebbers kwamen samen. De regen hield niemand tegen.
Want deze ruimte – onze ruimte – riep. Een plek waar woorden ademen en gedachten ruimte krijgen.
Buiten stond ons bord, in de regen, te glimmen als een uitnodiging. Kom maar. Stap maar binnen.
🎙️ VOOR DE PAUZE
We begonnen met Ineke, die ons meenam in gedichten die zachtjes uitwaaierden over het thema ‘ruimte’.
Rudolph volgde met taal die tintelde van intelligentie en inhoud – hij begeleidde zijn gedichten met een eigen intro met muziek.
En toen kwam Ietje. Met een heerlijk verhaal over haiku’s, waarna ze papier en pennen uitdeelde aan iedereen – ja, echt iedereen schreef mee. Zelfs zij die nog nooit voordroegen deelden hun eerste woorden, soms aarzelend, soms stevig. Maar altijd vanuit binnen.
Daarna namen Delia en Serge ons mee als Dauwdrift – klank, poëzie, gevoel. Serge op zijn traporgel en OP-1, Delia met zinnen die je nablijven. Je voelde de ruimte buigen, luisteren. Magisch.
Floris deelde een verhaal over intergalactische ruimte, persoonlijke grenzen en – hoe kan het ook anders bij het thema ruimte – de intergalactische pegasus.
☕️ PAUZE
In de ruimte was ruimte. Voor gesprekken, thee, nieuwe connecties, en nagesprekken over haiku’s. Er werd gelachen, gehecht, geregeld, en verbonden. Alles wat Het Hooge Woord is.
🎤 NA DE PAUZE
Een spontaan gevormde haiku-groep bestaande uit Merit, Arno (voor het eerst hier op het podium) en Stefanie opende het tweede deel. Elk een regel. Speels. Warm. Zo fijn.
Daarna was het podium voor Tim, die ons een vrije verwerking van Lord Huron-lyrics gaf – sfeervol en raak.
Fleur bracht een kwetsbare voordracht en twee prachtige liedjes op gitaar.
Bart nam ons mee in woorden over slik en een meeslepend verhaal – helder en krachtig.
Jan deelde gevoelige poëzie, gevolgd door een lied met gitaar waarin alles samenviel.
Rudolph kwam terug, weer met muziekintro, weer met taal die binnenkwam.
Merit twijfelde even, maar gelukkig kwam ze toch. Haar onaffe woorden waren precies goed zoals ze waren – echt, eerlijk, mooi.
Jurriën bracht woorden over snorren en emoties – want bij hem is niets oppervlakkig.
Tim kwam nóg een keer. En wat hij bracht… was een ode aan álle thema’s van Het Hooge Woord tot nu toe. Eén gedicht, elke editie verwerkt. Wat. Een. Werk. (Het is te lezen aan het eind van deze terugblik ✨)
Jurriën sloot af met een bruggedicht. Van ruimte naar adem. Want dat is waar we heen gaan.
💭 WAT BLIJFT ER HANGEN?
Ruimte om te schrijven. Ruimte om stil te zijn. Ruimte om samen te zijn.
Wat een avond weer. Warm, intiem, vol stemmen die elkaar droegen.
Ook wij bleven nog lang hangen. Met drankjes, gelach, foto met Patrick, woorden op de achtergrond.
Maar voor nu: een adempauze.
🫁 VOLGENDE EDITIE: ADEM
📅 Donderdag 22 januari 2026
📍 Irenehuis – Schutstraat 39, Hoogeveen
🕗 Deuren open: 19:30 | Woorden vanaf: 20:00
🎤 Thema: Adem
Wat laat jij in? Wat blaas je uit?
Adem als rust. Adem als leven. Adem als stem.
Na deze pauze halen we samen weer diep adem — en delen wat binnenin leeft.
✨ Aanmelden voor een plek vóór de pauze? Stuur ons een DM of mail.
Open mic na de adempauze, zoals altijd.
Tot dan. Tot Adem.
Tot Het Hooge Woord.
Het gedicht van Tim ✨
Woordreis:
We begonnen in een droom,
waar alles zacht voelde
en de wereld nog niet vroeg
om antwoorden.
Toen kwam de kans,
klein eerst,
maar toch groot genoeg
om ons hart mee te nemen
naar een plek
waar het nog nooit was geweest.
Maar onderweg ontmoetten we de angst,
die fluisterde dat we moesten omkeren,
dat stappen vooruit
betekenden dat we konden vallen.
En toch gingen we verder.
We botsten tegen de muren,
niet gemaakt van steen,
maar van herinneringen
die we te lang hebben vastgehouden.
We liepen op straat,
tussen onbekenden die
allemaal hun eigen verhalen droegen,
en daar, midden in het rumoer,
voelden we het vuur
weer langzaam opstaan in ons
het licht dat zegt:
je leeft nog.
We hoorden de buren,
hun stemmen door de muren heen,
herinneringen aan het leven
dat blijft ademen
zelfs als wij even stilstaan.
Toen kwam de wende,
een moment waarop je voelt
dat de wereld draait
en jij eindelijk besluit
mee te draaien.
Daarna proefden we vrijheid,
niet als een groot gebaar,
maar als een rustig weten
dat je jezelf mag zijn
zonder toestemming.
We staarden naar de tijd,
die zowel vluchtig
als oneindig leek,
en die ons vertelde
dat niets verloren gaat
wanneer het met liefde
wordt vastgehouden.
En in dat alles klonk een echo,
van alles wat we waren
en alles wat we nog durven worden.
We hoorden dingen klinken
die we lang niet durfden uitspreken,
woorden die eindelijk
hun weg naar binnen vonden.
Daar, in de spiegel,
zagen we niet alleen een gezicht,
maar een geschiedenis
die eindelijk ruimte maakte voor groei.
En uiteindelijk stonden we
in de ruimte
die we al die tijd zochten
een plek waar verleden en toekomst
elkaar zachtjes begroetten,
en waar wij mochten besluiten
wie we nú willen zijn.
“Het Hooge woord 2025”
- Tim van der Spoel
